Θα σας μιλήσω για το ταξίδι ενός εντόμου.

Οι ευρωπαίοι, για αιώνες χρησιμοποιούσαν το κρεμέζι και το ριζάρι σαν πηγές κόκκινης βαφής.

Πολύ δε πιο παλιά την πορφύρα, το μικρό αυτό κοχύλι (εξ ου και το πορφυρογέννητος) . Είναι δε καταπληκτικό το γεγονός οτι στα παράλια του Ισραήλ ανακαλύφθηκαν μεγάλες ποσότητες κοχυλιών πορφύρας, που είχαν μια τρύπα στο κέλυφος τους. Οι επιστήμονες πιστεύουν οτι με κάποιο τρόπο είχαν καταφέρει να κάνουν εκτροφή των κοχυλιών αυτών. Τα μάζευαν, τους αφαιρούσαν το ΄΄ σακουλάκι΄΄ με το χρώμα και τα ξαναέριχναν στην θάλασσα για να το δημιουργήσουν πάλι.

Οταν το 1518 οι Ισπανοί αποβιβάστηκαν στο Μεξικό, είδαν με έκπληξη τους ινδιάνους με μικρές βούρτσες να μαζεύουν εντομα απο τους αγκαθωτούς κάκτους του γένους Opuntia. Τα έντομα αυτά αφού τα αποξήραναν τα έβραζαν και έδιναν φωτεινό κόκκινο χρώμα. Η κογχινέλη συλλέγεται και σήμερα με τον ίδιο τρόπο.

Η βαφή ( τά έντομα) έγινε αμέσως πολύτιμη και τον 16ο αιώνα αποτέλεσε μέρος του φόρου που πλήρωναν οι ιθαγενείς στον ισπανικό θρόνο.

Μόλις μάζευαν αρκετή ποσότητα, την φόρτωναν στα καράβια και την έστελναν στην Ισπανία. Εκεί έβαφαν τα νήματα.

Τα βαμμένα νήματα φορτώνονταν σε άλλα καράβια και πήγαίναν μέχρι την Αγγλία όπου υπήρχε μεγαλύτερη παράδοση και εξέλιξη στην υφαντική. Εκεί γίνονταν ύφασμα.

Μετά πάλι περνούσαν την Μάγχη για να επιστρέψουν στην Ισπανία, όπου ενα μεγάλο μέρος απο τα κόκκινα αυτά υφάσματα ταξίδευε πίσω ,στο Μεξικό για να ραφτούν εκεί οι στολές των στρατιωτών.

Και οι ντόπιοι ιθαγενείς έπαιρναν τα ΄΄ ρετάλια΄΄ που περίσσευαν για να φτιάξουν δικές τους φορεσιές.

Είναι θαυμαστή η ανθεκτικότητα και η ποσότητα χρώματος που περιέχει η βαφή. Εξαντλείται μονάχα μετά απο αλλέπαλληλες χρήσεις.

Εκτός απο χρωστική ουσία για νήματα, η κογχινέλη χρησιμοποιείται και στα τρόφιμα, όπου πολλές χρωστικές αποδείχθηκαν καρκινογόνες.

Η κογχινέλη χρωματίζει το Campari.

Τα νήματα στην φωτογραφία βάφηκαν με αποξηραμένα σώματα του εντόμου dactylopious coccus (κογχινέλη)

Με αφορμή την περιπέτεια της γιαγιάς αντιγόνης σας παραθέτω την μικρή μου εμπειρία της μιας εβδομάδας που έμεινα στην Γλασκώβη απο τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και επειδή το σπίτι της κόρης μου ειναι μακριά απο το κέντρο τα χρησιμοποίησα πολύ.

Μόλις μπαίνεις (απο την μία και μοναδική πόρτα που έχουν τα λεωφορεία) σε υποδέχεται μια πινακίδα που υπάρχει στο κουβούκλιο του οδηγού : καλώς ορίσατε. είμαι εδώ για να σας βοηθήσω.

Τα λεωφορεία διαθέτουν χώρο για καροτσάκια μωρών (μία φορά υπήρχαν 3 ) και δέχονται και ζώα . Το θέαμα ενος μωρού στο καροτσάκι του και ενός σκύλου δίπλα ειναι κάτι το σύνηθες.

Οταν μπαίνουν ηλικιωμένοι ο οδηγός δεν ξεκινάει άν πρώτα δεν καθίσουν .

(Αυτό είναι κακό γιατί δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε την καλή μας πράξη να μαζεύουμε τους ηλικιωμένους όταν πέφτουν απο ξαφνικά φρεναρίσματα και ξεκινήματα.)

Οταν υπάρχουν αναπηρικά καροτσάκια στην στάση, το λεωφορείο κυριολεκτικά κάθεται στις ρόδες του για να μπούν εύκολα και άνετα. Και υπάρχει και ειδικό κουδούνι για να ειδοποιηθεί ο οδηγός για την αποβίβαση.

Στίς στάσεις των λεωφορείων υπάρχουν πίνακες με τις ώρες διέλευσης των και ώ του θαύματος τηρούνται κανονικά.

Και τελευταίο αυτό που μέ άφησε άφωνη : στην αποβίβαση όλοι οι επιβάτες λένε ευχαριστώ στον οδηγό. (το έλεγα κι εγώ)
Η φωτογραφία δείχνει ένα πολύ μικρό μέρος από έναν μεγάλο και αντιαισθητικό τοίχο , που τον ζωγράφισαν σχολεία και τον μετέτρεψαν σε έργο τέχνης.

Χρόνια πολλά

Ελάτε να σας κεράσω τα υπέροχα ροξάκια της δημιουργίας για την γιορτή της κόρης μου, που μας έκανε την πιο όμορφη έκπληξη και ήρθε εχθές απο την Γλασκώβη.

Εύχομαι χρόνια πολλά με υγεία και πολλή χαρά σέ όλους οσους γιορτάζουν σήμερα.

Να είστε όλοι καλά

...Απο πολλές πλευρές, μοιάζει με θαύμα το γεγονός ότι μπορούμε να αντέξουμε τις αβεβαιότητες της ζωής χωρίς να παραδοθούμε στην ανησυχία ή στην κατάθλιψη। Το ότι οι περισσότεροι απο εμάς δεν ενδίδουν, τις περισσότερες φορές αποτελεί παράδειγμα της εποικοδομητικής μας άρνησης αλλά και παραδοχή του ότι η εναλλακτική λύση, ή οποία είναι να ζούμε βυθισμένοι στον φόβο, στραγγίζει την ζωή απο τις απολαύσεις που περιέχει।

τα λόγια αυτά που τα διάβασα πρόσφατα μου ήρθαν στο μυαλό οταν σήμερα ο άντρας μου μού ανακοίνωσε τα τραγικά μέτρα (μετά την μείωση του μισθού που ήδη έγινε) που αρχίζουν και παίρνουν στην υπηρεσία του।και άν η πρώτη μου αντίδραση ήταν ο φόβος του αύριο, γρήγορα αναθάρρησα απο το γεγονός οτι δεν οδηγεί πουθενά , και ότι μόνο με αισιοδοξία θα μπορέσω, θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε । και δεν εννοώ μόνο την φυσική επιβίωση όσο το να μπορέσουμε να κρατήσουμε την αξιοπρέπεια μας και να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στις αξίες της ζωής άσχετα με το ότι τις βλέπουμε κάθε μέρα να καταρρέουν।
και για αυτό συμφωνώ με τους στίχους του Τένυσσον απο τον Οδυσσέα:
αύτό που είμαστε , είμαστε,
μια ισότιμη ιδιοσυγρασία ηρωικών καρδιών,
εξασθενημένη απο τα χρόνια και τη μοίρα,
αλλά με ισχυρή θέληση
για να προσπαθήσει, να επιδιώξει,
να βρεί και να μην παραιτηθεί।

Τήν Πμέπτη στην λαϊκή της γειτονιάς αγόρασα αχλάδια। Ηταν όμως οπως αποδείχθηκε απο το πρώτο που έφαγα σκληρά και στυφά। Για να μη τα πετάξω αποφάσισα να τα κάνω γλυκό।
Θυμήθηκα μια συνταγή που ειχα διαβάσει κάποτε και μου έκανε εντύπωση και την έκανα:
αχλάδια Λιεζουάζ....
εκανα μια κούπα ελληνικό καφέ δυνατό και χωρίς ζάχαρη και τον άφησα να κατακαθίσει।
στο μεταξύ καθάρισα τα αχλάδια τα έκοψα στην μέση και έβγαλα τα σπόρια τους।
άδειασα τον καφέ σε μια κατσαρόλα έβαλα μια κούπα ζάχαρη και έβρασα το μείγμα σε σιγανή φωτιά να γίνει σιρόπι।
έβαλα τα αχλάδια και τά αφησα περίπου δέκα λεπτά γυρίζοντας τα δυο φορές, να μείνουν λίγο τραγανά।
τα έβγαλα σε ενα πιάτο και στο σιροπι πρόσθεσα μια γεμάτη κουταλια της σούπας κακάο και λίγο εσπρέσο για άρωμα, τα ανακάτεψα για να δέσουν και περίχυσα με αυτό τα αχλάδια. τα έβαλα για λίγο στο ψυγείο να δροσερέψουν .........και φαγώθηκαν όλα.

χρονια πολλά στις μάνες όλου του κόσμου

Πέρασα πάνω απο τις Αλπεις..........
διέσχισα την Μάγχη .........
και προσγειώθηκα στην Γλασκώβη
πήγα στους βοτανικούς κήπους (κάθε ομοιότητα με δικούς μας κήπους ειναι συμπωματική)
πήγα στο killer room με σαρκοβόρα φυτά
τάισα σκίουρους ( ο συγκεκριμένος αμέσως μετά σκαρφάλωσε πάνω μου)


περπάτησα στα πάρκα ( ολη η γλασκωβη ειναι ενα τεράστιο πάρκο)



ειδα να ψαρεύουν σολωμο στο κέντρο της πόλης
εφαγα εκτος απο fish and chips και σε κινέζικο οπου γέμισα το πιάτο μου μια φορά...
δύο φορές....
και τρείς......... απλά επειδή δεν άντεχα άλλο (ας πάει και το παλιάμπελο ....ή δίαιτα)
πήγα με τρένο στο loch lomond
και απο το καραβάκι στην λίμνη φωτογράφισα κάστρα

είδα μια παρέλαση που δεν ξέρω τον λόγο που έγινε αλλά που τα καπέλα των κυριών ήταν απίθανα


ηπια τσάι fairys blood λεγόταν το συγκεκριμένο και ηταν γευστικοτατο, στο ovna tea ενα μικρό μαγαζάκι με υπέροχη διακόσμηση
φωτογράφισα κτίρια και καμινάδες (θυμάστε την μαιρη πόππινς και τον χορό στις καμινάδες;)


επίσης γλάστρες με λουλούδια που κυριολεκτικά ειναι παντού

έφαγα το κρύο της ζωής μου (την πρωτομαγιά χιόνιζε) και πέρασα υπέροχα.

Σας έβλεπα απο τον υπολογιστή της κόρης μου, που είχα πάει να την επισκεφθώ.

Σας κούρασα.........

Να ειστε όλοι καλά